ଚତୁରୀ ଚମ୍ପାଫୁଲ ବା

ନାରୀ ଚତୁରୀ ଗୀତାଭିନୟ

ବାଳକୃଷ୍ଣ ମହାନ୍ତି

ପ୍ରଥମ ଅଙ୍କ

ପ୍ରଥମ ଦୃଶ୍ୟ-(ଦରବାର)

(ବୀର ବିକ୍ରମଦେବ, ବିରୁପାକ୍ଷ, ଜ୍ୟୋତିଷ, ବାବାଜୀ, ଦୂତ)

ଗୀତ

(ଆଲୋ ଦୁରାଚାରୀ- ବୃତ୍ତେ)

ଆରେ ନରାଧମ            ଧିକ ତୋର ଜ୍ଞାନ

ଧିକ ତୋ ଜୀବ ଯୌବନ

ମନ୍ତ୍ରୀକୁ ଭାଜନ            ନୋହୁରେ ଅଜ୍ଞାନ

ଛାର ନାରୀରେ (ଦେଉ) ସମ୍ମାନ

ପୁରୁଷଙ୍କ କଳଙ୍କ ।

ମୁଖେ ଲଜ୍ଜାନାହିଁ ତୋର ଅବିବେକ ।୧।

ଗୀତ

ଇଚ୍ଛୁ ତୁ ମଙ୍ଗଳ            ଯେବେ କୁଳାଙ୍ଗାର

କର ଏଥି ପ୍ରତିକାର

ନାରୀର ଚାତୁରୀ            କେମନ୍ତ ପ୍ରକାର

(ଏହି) ଦୁଇଦିନେ କରିବୁ ଗୋଚର

ତେବେ ରହିବ ଟେକ ।

ମୂଢ଼, କିମ୍ପା ଅର୍ଜିଲୁ ଭୋଗ ସନ୍ତାପ ।୨।

ମୂର୍ଖ ! ନାରୀର ଚାତୁରୀ କିପରି ଅଧିକ, ଏହି ଦୁଇଦିନ ମଧ୍ୟରେ ଦର୍ଶାଅ, ନଚେତ୍ ନାରୀକୁ ସମ୍ମାନ ଦେବାର ସମୂଚିତ ଫଳ ଦେଖାଇ ଦେବି ।

ଗୀତ

କର ପ୍ରତିକାର            ଯିବ ଅପରାଧ

ଦେବଇଁ ବହୁ ସମ୍ପଦ ।

ନୋହିଲେ ବିବାଦ            ରହିଲା ମୋ ସଧ

(କୋର) ସବଂଶ କରିବି ବଧ

ବାଳକୃଷ୍ଣ ରଚନ ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ଫେରିଲା ଗୃହେ (ହୋଇ) ବିମନ ।୩।

ନାରୀ ଯେବେ ଚାତୁରୀରେ ମୋଠାରୁ ବଳାଇ ଯାଏ, ତେବେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଅନେକ ପୁରସ୍କାର ଦେବି । ନଚେତ୍ ପୁରୁଷଠାରୁ ନାରୀର ବୁଦ୍ଧି କମ୍ ହେଲେ ସବଂଶେ ମୁଣ୍ଡ କାଟ କରିବି, ଯାଅ ମୂର୍ଖ ।

(ମନ୍ତ୍ରୀ ବ୍ୟତୀତ ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରସ୍ଥାନ)

ଗୀତ

(କହ ଗୁରୁ କହ ମୋତେ- ବୃତ୍ତେ)

ହାଇରେ ଦଇବ କେ ସହିବ ତୋର ଜ୍ୱାଳା ରେ

କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟରେ ବୁଡ଼ାଇବୁ ସର୍ବ ଭେଳାରେ

କ୍ଷଣେ ଦେଉ ଦୁଃଖ

କ୍ଷଣକେ ମାନବେ ଦେଉ ସୁଖ ।୧।

ଭଗବାନ ! ତୁମ୍ଭର କି ବିଚିତ୍ର ଲୀଳା ! ତୁମ୍ଭେ କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟରେ ମାନବକୁ କନ୍ଦାଇ ପାର, ପୁଣି ପର କ୍ଷଣରେ ହସାଇ ପାର ।

ଗୀତ

କ୍ଷଣକେ ବିନାଶ ତରୁ ତୋହର ସୃଜିଲା ରେ

କି ଆୟତ୍ତ ମାନବର ଭବରଙ୍ଗ ଲୀଳାରେ

ଦଇବର ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ।

ଛାର ମାନବ ଭାଙ୍ଗିବା କିବା ସାଧ୍ୟ ।୨।

ଲୀଳାମୟ ! କେତେବେଳେ କାହାକୁ କି ଭାବରେ ଚଲାଉଛ ତୁମ୍ଭର ବିଚିତ୍ର ଲୀଳା ବୁଝିବା ଶକ୍ତି ତା’ର ?

ଗୀତ

କା ଆଗେ କହିବି ଏହା ମୋ କର୍ମ ଅର୍ଜିଲା ରେ,

ବାଳକୃଷ୍ଣ ବୋଲେ ଜୀବ ଛାଡ଼ିଯାନ୍ତା ଭଲାରେ

ଜୀବ ଆଜି ଯାଉ ।

ନ ସହି ପାରିବି ନୃପ ଦାଉ ।୩।

କିବା ଆଉ ପ୍ରୟୋଜନ ଏ ଛାର ଜୀବନେ । କେଉଁ ମନ୍ଦ ବୁଦ୍ଧି କରି ମୋର ମଥା ଭ୍ରମେ ବତାଇଲ କୃତାନ୍ତ ପୁରକୁ ପଥ ! କା ଆଗେ କହିବି ଏହା; ଦୁହିତା ମୋ ‘‘ଚମ୍ପାଫୁଲ’’ ନୟନପିତୁଳି, ମୋର କନକ ପ୍ରତିମା, ହରାଇଛି ମାତା ଶୈଶବ କାଳରୁ, ଶୁଣିଲେ ଏ ଭୀଷଣ କାରତା ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ହୋଇବ ନିଶ୍ଚେଁ । ଯାଏ ତେବେ ଥରେ ତା ନିକଟ ।

ଦ୍ୱିତୀୟ ଦୃଶ୍ୟ

(ମନ୍ତ୍ରୀ ଗୃହ)

(ଚମ୍ପା ଓ ଜନକ)

ଗୀତ

(ଏ ବାଟେ ଯାଇଛି ପରା- ବୃତ୍ତେ)

ହେ ତାତ                  କିମ୍ପାଇ ବ୍ୟସ୍ତ

ସଦୟ ଚିତ୍ତେ କହନ୍ତୁ ମୋତେ ।

କେ କଲା କି ବିବାଦ            ଦ୍ୱନ୍ଦ କି ଅପବାଦ

ଘଟିଲା ସତେ । ପଦ ।

ପିତା ! ପଥରେ ଆସିଲା ସମୟରେ କେହି କଣ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ କଳିଗୋଳ କଲା କି ?

ଗୀତ

ରାଜା କିବା ଦଣ୍ଡିଛି ଦଣ୍ଡ,

ପଡ଼ିଲା କି ଅପତଣ୍ଡ,

ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ଦେଉଛି ମୋ ପିଣ୍ଡ,

କହ ସୁଚିତ୍ତେ ।୧।

ପିତା ! ରାଜା ଆପଣଙ୍କଠାରେ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କୌଣସି ଦଣ୍ଡଦେଲେ କି ? କାହିଁକି, ଆପଣ ତ କିଛି କହୁ ନାହାନ୍ତି ! ଯଦି ମୁଁ କୌଣସି ଦୋଷ କରିଥାଏ, ତେବେ ମୋ ଅପରାଧ କ୍ଷମା କରନ୍ତୁ ।

ଗୀତ

ଅଭାଗିନୀ ମୁଁ ମାତୃହରା,

ତୁମ୍ଭେ ତାତ ଶୋକପାଶୋରା

ଏ ଦଣ୍ଡ ନ ନୁହଁଇ ସାରା

ବାଳିର ପ୍ରତେ ।୨।

ପିତା ! ନୟନ ଯୁଗଳୁ ତବ ଗଡ଼ି ଅଶ୍ରୁଧାର, ଅଙ୍ଗବାସ ହେଲାଣି ତ ଆର୍ଦ୍ର । କିବା ଅଭିଳାଷେ ଅଧୀନାରେ ଦେଉଛନ୍ତି ବ୍ୟଥା । ତାତ ! ତୁମ୍ଭ ମୁଖ ଚାହିଁ, ପାଶୋରିଛି ମାତୃ କଷ୍ଟପରା ! ଏ ଦଣ୍ଡ ନୁହଁଇ ସାରା ଅଧୀନା ପକ୍ଷରେ ।

ମନ୍ତ୍ରୀ

ଗୀତ

(ଜୟ ଲୀଳାନନ୍ଦ ହରି ହେ- ବୃତ୍ତେ)

ସୁଲକ୍ଷଣା ମୋର            ଚମ୍ପାରେ, କି କହିବି

ମୋ ଅର୍ଜିଲା କଥା,

ସୃଜିଲା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ            ମୋପରି ପାଷାଣ୍ଡେ

କାହିଁକି ସେ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ।

ଚମ୍ପା ! ବିଧାତା ମୋତେ ଦୁନିଆରେ କାହିଁକି ଜନ୍ମ ଦେଇଥିଲା, ମୁଁ ଅକର୍ମା ନ ମରି ବଞ୍ଚିଲି କାହିଁକି !

ମନ୍ତ୍ରୀ

ଗୀତ

ସେ ବୀର ବିକ୍ରମକେଶରୀ ଦେବ,

ପଚାରିଲା ଏକ ପ୍ରଶ୍ନର ଭାବ,

ଜଗତର ଜୀବଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ

ନାରୀ ପୁଂସ ଚତୁରତା ।୧।

ରାଜା ଆଜି ସଭାରେ ଜ୍ୟୋତିଷ, ବାବାଜୀ, ଦୂତ ଓ ମୁଁ ଥାଇ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ, ସ୍ତ୍ରୀର ଚାତୁରୀ ବେଶୀ କି ପୁରୁଷର ଚାତୁର୍ଯ୍ୟ ବେଶୀ । ମୋ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟମାନେ ଉତ୍ତର କଲେ ପୁରୁଷର ଚାତୁର୍ଯ୍ୟ ବେଶୀ ।

ମନ୍ତ୍ରୀ

ଗୀତ

ନାରୀରେ ପ୍ରଶଂସା କଲି ମୁଁ ଚାଣ୍ଡାଳ,

ବୋଇଲା ନୃପତି ଦେଖିବ କୌଶଳ

ଏଥକୁ ମୁଁ ଭାଳି ମରୁଛି ଦୁଲାଳି

ବାଳକୃଷ୍ଣ କରେ ଶଙ୍କା ।୨।

ଚମ୍ପା ! ମୁଁ କେତେ ଗୋଟି ସ୍ତ୍ରୀର ଉପଲକ୍ଷ୍ୟ ଦେଇ ସ୍ତ୍ରୀର ଚତୁରତା ବେଶୀ ବୋଲି କହିଥିଲି । ତହୁଁ ରାଜା ମୋ ଉପରେ ରାଗାନ୍ୱିତ ହୋଇ କହିଲେ, ସ୍ତ୍ରୀର ଚାତୁରୀ କିପରି ବେଶୀ, ଏହି ଦୁଇଦିନ ମଧ୍ୟରେ ଦେଖାଇ ଦେ, ନୋହିଲେ ତୋ ସବଂଶେ ମୁଣ୍ଡ କାଟ ହେବ । ଚମ୍ପା ! ମୋର କିଏ ଅଛି, ତୁହି ଏକା ନୟନ ପିତୁଳି ।

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

(ବସନ୍ତେ ଭ୍ରମୁ କାନନ- ବୃତ୍ତେ)

ଏ ଛାର କଥାକୁ ତାତ,            କିମ୍ପାଇ କର ସନ୍ତାପ

ବିଅର୍ଥ ନ ହେବ ତବ ପ୍ରତି ଉତ୍ତର,

ଏକଳି କାଳରେ ଶାସ୍ତ୍ର            ନ ବୁଝନ୍ତି ମୂଢ଼ ଲୋକ

ତର୍କ ବିତର୍କରେ ସଦା ହୁଅନ୍ତି ରତ,

ହାସ ପରିହାସ ରସରେ,

ଅନୁରକ୍ତ ଥାନ୍ତି ସଦା ଅଳପ ନରେ ।୧।

ପିତଃ । ଏ କଳିକାଳରେ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ଯୁକ୍ତି ପ୍ରାୟ ଅଧିକାଂଶ ଲୋକ ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ହାସ ପରିହାସ କଥାରେ ଠକାଇ ଦେଲେ ସୂକ୍ଷ୍ମରେ ବୁଝିଯିବେ ।

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

ଦେଖାଇ ନାରୀ କୌଶଳ,            ମନାଇବି ମହୀପାଳ,

ସଫଳ ହୋଇବ ନିଶ୍ଚେଁ ବାକ୍ୟ ତୁମ୍ଭର ।

ଆଜ୍ଞା କରନ୍ତୁ ପିଅର,            କରିବି ୟା ପ୍ରତିକାର,

ଚିର କୀର୍ତ୍ତି ଘୋଷୁଥିବ ଇହ ସଂସାର ।

ନ ଭାଙ୍ଗନ୍ତୁ ଆଶା ମୋହର,

ପରାଜିତ ହେବ ନିଶ୍ଚେ ବିକ୍ରମ ବୀର ।୨।

ପିତା ! ମୋତେ ଅନୁମତି ଦିଅନ୍ତୁ, ମୁଁ ତାର ଯଥୋଚିତ ପ୍ରତିକାର କରିବି ।

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

ରାଜ୍ୟରେ ଦିଅ ଘୋଷଣ,            ଆସିଛି ବେଶ୍ୟା ରତନ

ସୁଷମାରେ କିଣନ୍ତା ସେ ତ୍ରୟଭୁବନ ।

ଦର୍ଶନେ ତା ସସ୍ର ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ,            ସ୍ପର୍ଶନେ ଲକ୍ଷ ପ୍ରମାଣ

ଉପଲକ୍ଷ ନାହିଁ ତାର ପ୍ରୀତିର ଗୁଣ ।

ହେଲେ ମହାଜନ ରାଜନ,

ବାଳକୃଷ୍ଣ ବୋଲେ ଏଥି ହେବେ ଭାଜନ ।୩।

ପିତା ! ରାଜ୍ୟରେ ଘୋଷଣା ଦିଅ, ଜଣେ ବେଶ୍ୟା କାହୁଁ ଆସି ରାଜ୍ୟର ବାହାରେ ଛାଉଣି ପକାଇଛି । ତାର ମୁଖ ଯେ ଦେଖିବ, ହଜାରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୃଦ୍ରା ଓ ପ୍ରୀତିକଲେ ଲକ୍ଷେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୁଦ୍ରା ଦେବ ।

ତୃତୀୟ ଦୃଶ୍ୟ

(ରାଜପଥ)

(ନାଗରାବାଲା ଡେଙ୍ଗୁରା ଘେନି ପ୍ରବେଶ)

(ସ୍ୱଗତ) ଦୁନିଆରେ ହାଡ଼ି ଜାତିଟା ଏଡ଼େ ଖରାପ କାହିଁକି ? ଆମେ ତ ଭାରତମାତାର ଗୋଟିଏ ପୁଅ, ଆମକୁ ଛୁଇଁଲେ ସମସ୍ତେ ଛୁଆଁ ହେବେ, ଯେଉଁଠି ବାବୁ ଭାୟାମାନେ ବସିଥିବେ ଆମେ ଦି ପଦିକା ବାଟ ଆଡ଼େଇ ହୋଇଯିବୁ; ଆମେ କାହାକୁ କିଛି ହାତ ପତାଇ ମାଗିଲେ ଦେଲା ଲୋକ ପାଞ୍ଚହାତ ଦୂରରୁ ଫୋପାଡ଼ି ଦେବେ । ଯାହା ହେଉ, ଏଣିକି ଆମେ ଟିକିଏ ବାଗକୁ ଆସିଲୁଣି । ନିମ୍ନରୁ ଟିକିଏ ଉଚ୍ଚକୁ ଉଠିଲୁଣି । ପୁର୍ବେ କେହି କା ସହିତ ସଖ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରିବାକୁ ଗଲେ ମଧ୍ୟରେ ମହାପ୍ରସାବ ରଖି ବନ୍ଧୁତା ସୂତ୍ରେ ଆବଦ୍ଧ ହେଉଥିଲେ; ମାତ୍ର ଅଧୁନା ଉକ୍ତ ମଧ୍ୟସ୍ଥିର ମଧ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣମାନ ଲୋପପାଇ କେବଳ ତହିଁର ଆଦ୍ୟ ଓ ପ୍ରାନ୍ତବର୍ଣ୍ଣ (ଅର୍ଥାତ୍ ମଦ)ଦ୍ୱାରା ସଖ୍ୟ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ଭଗବାନଙ୍କ କୃପାରୁ, ତାଡ଼ି, ସରାପ, ହୁସକି ଯେପରି ନବ୍ୟସଭ୍ୟ ଜଗତର ବିଶେଷ ଆଦରଣୀୟ ହେଲାଣି, ଯଦି ଏହା କ୍ରମଶଃ ଉନ୍ନତି ଲାଭକରେ, ଆମ୍ଭେ ଦିନେ ସେ ବାବୁମାନଙ୍କ ଆଖ ପାଖରେ ବସିବୁଁ, ଏହା ସ୍ୱତଃସିଦ୍ଧ ।

(ପ୍ରକାଶ୍ୟେ- ଡେଙ୍ଗୁରା ପିଟିପିଟି)

ଗୀତ

ଭାଇ ହୋ; ଜଣେ ଆସିଛି ବେଶ୍ୟା

ଅତି ରୂପବତୀ ଅପୂର୍ବ ଯୋଦ୍ଧା । ପଦ ।

ଚମ୍ପା ଫୁଲ ପରି            ସେ ଗୋରୀ,

ବର୍ଷ ତାର ବାଆର ଚାରି,

ହରିଯିବ ଦୁଃଖ            ହେରିଲେ ତା ମୁଖ

ହରିଣଗମନା ସେ ମଦାଳସା ।୧।

ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୁଦ୍ରା                  ହଜାର ଦେଲେ,

ମୁଖ ତାର ଚାହିଁବ ଭଲେ,

ପ୍ରୀତି ତାର ତୁଲେ            କରିବାକୁ ଗଲେ,

ଲକ୍ଷେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୁଦ୍ରା ଖୋଷଣି ଖୋସା ।୨।

ହୋ ସାଆନ୍ତମାନେ ! ସମସ୍ତେ ଶୁଣ, ଏ ରାଜ୍ୟକୁ କାହୁଁ ଜଣେ ବେଶ୍ୟା ଆସି ରାଜ୍ୟ ବାହାରେ ଡେରା ପକାଇଛି । ତାର ମୁହଁ ଯେ ଦେଖିବ, ହଜାରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୁଦ୍ରା ଓ ତା ସହିତ ପ୍ରୀତିକଲେ ଲକ୍ଷେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ମୁଦ୍ରା ଦେବ ।       (ପ୍ରସ୍ଥାନ)

୪ର୍ଥ ଦୃଶ୍ୟ

(କକ୍ଷ)

ରାଜା

ଗୀତ

(କହ ଦୂତ ଏ କି ବିପରୀତ- ବୃତ୍ତେ)

କହ ଦୂତ କାହୁଁ ଆସିଅଛି-

ସେହି ବେଶ୍ୟାଟା,

ଶୁଣି ତା ଘୋଷଣା ବଣା

ହେଲାଣି ମୋ ମଥାଟା । ପଦ ।

ଦୂତ ! ସେ ବେଶ୍ୟାର ଘୋଷଣା ଶୁଣିଲା ବେଳୁ ମୋର ମତି ବିଭ୍ରମ ହେଇଗଲାଣି । ମୋ ରାଜ୍ୟକୁ କେବେ ଏପରି ବେଶ୍ୟା ଆସି ନ ଥିଲା ।

ଗୀତ

ଦର୍ଶନେ ତା ସସ୍ର ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ,            ସ୍ପର୍ଶନେ ଲକ୍ଷ ପ୍ରମାଣ

ଶୁଣି ସେ ରମଣୀ ଗୁଣ ସ୍ଥିର ନୁହେଁ ଚିତ୍ତଟା ।୧।

ଯେଉଁ ବେଶ୍ୟାର ମୁଖ ଦେଖିଲେ ହଜାରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୁଦ୍ରା ଓ ତା ସହିତ ପ୍ରୀତିକଲେ ଲକ୍ଷେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣମୁଦ୍ରା, ତେବେ ସେ କେଡ଼େ ରୂପବତୀ ନ ହୋଇଥିବ ? ଦୂତ ! ସେ କେଉଁଠାରୁ ଆସିଛି ?

ରାଜା

ଗୀତ

ଅମରାବତୀରୁ ଖସି            ପଡ଼ିଛି କି ଶୁଭ୍ରକେଶୀ

ତା ଅଙ୍କ ପଲଙ୍କେ ବସି ଶିଖିବି ତା ରସଟା ।୨।

ଦୂତ ! ସେ ବୋଧହୁଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ମାନବୀ ନୁହେଁ, ନିଶ୍ଚୟ ସ୍ୱର୍ଗର ଗନ୍ଧର୍ବୀ ହେବ ପରା !

ରାଜା

ଗୀତ

କରଜ ଦେଇ ତା ଉର            କରିବି ପ୍ରୀତି ସମର

ସମ୍ବର ଅରିଭ ଭାର ଦହିବି ଏ ହୃଦଟା । ୩।

(ସ୍ୱଗତ) ଯାହାହେଉ, ଆଜି ନିଶ୍ଚୟ ତା ନିକଟ ଯିବି ।

ଗୀତ

କନ୍ଦର୍ପ ଦର୍ପ ସଂହାର            କରିବି ଏହି ରାତ୍ରର

ବାଳକୃଷ୍ଣର ବିଚାର ସୁଖ ଆଦିରସଟା ।୪।

ଦୂତ ! ଚାଲ, ଉଆସ ଆଡ଼କୁ ଯିବା ।       (ପ୍ରସ୍ଥାନ)

ଦ୍ୱିତୀୟ ଅଙ୍କ

ପ୍ରଥମ ଦୃଶ୍ୟ

(ରାଜମାର୍ଗ)

(ତମ୍ବୁ ନିକଟକୁ ଯିବା)

(ଚମ୍ପା ଓ ଦାସୀ)

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

(କହ ହେ ବିଦେଶୀ- ବୃତ୍ତେ)

ଯାଅ ଲୋ ଯାଅ ଲୋ ଦାସୀ

ଡାକୁଛି କେ ଦାଣ୍ଡେ ଆସି,

ହସି ତୁ ଭାଷିବୁ ଭାଷ

ମନ୍ଦହାସୀ ମଦାଳସୀ । ପଦ ।

ଦାସୀ ! ଯା, କାହିଁକି କେ ଡାକୁଛି ତାଠାରୁ ବୁଝିବୁ, ଲାଜ ଲାଜ ଦେବୁ ନାହିଁଟି ।

ଗୀତ

ଦେଖାଇ ଭ୍ରୁଭଙ୍ଗୀ ଠାଣି

ନେବୁ ତାର ମନ ନିଶି,

କି ଭାଷେ ତା ବାଣୀ ଶୁଣି

କଣ୍ଟ ଏ ପ୍ରହରି ନିଶି ।୧।

ଦାସୀ ! ତା ସହିତ ହସିକରି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବୁ । ଯଦି ସେ ମୋ ନିକଟ ଆସିବାକୁ ଇଚ୍ଛୁକ ଥାନ୍ତି ତ ରାତି ପ୍ରଥମ ପ୍ରହରକୁ କଣ୍ଟ କରିଦେବୁ ।

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

କଣ୍ଟକରି ଖଣ୍ଟ ବୃତ୍ତି,            କଲେ ଚେତିବ ନୃପତି,

ଯିବ ତାତ ମନ୍ତୁ ଭୀତି ବିଷାଦେ ଅଛନ୍ତି ବସି ।୨।

ଦାସୀ ! ଏମାନଙ୍କୁ କଣ୍ଟକରି ଖଣ୍ଟ ବୃତ୍ତି ନ କଲେ ପିତାଙ୍କର ଅଭିଳାଷ ପୂର୍ଣ୍ଣହେବ ନାହିଁ । ତୁ ଯା, ଦୁଆର ମୁହଁରେ ଥିବୁ । ଯେ ଆସିବ ତାକୁ ଅନ୍ୟ ପ୍ରହରକୁ କଣ୍ଟ କରିବୁ, ଏହିପରି କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଯଦି ଚାରିଜଣ ଯୁଟନ୍ତି, ଚାରି ପ୍ରହରକୁ କଣ୍ଟ କରିଦେବୁ ।

(ଚମ୍ପାର ପ୍ରସ୍ଥାନ)

(ଦାସୀର ଦ୍ୱାରଦେଶେ ପ୍ରତୀକ୍ଷାକରଣ)

ଦ୍ୱିତୀୟ ଦୃଶ୍ୟ

(ଜ୍ୟୋତିଷ ଗୃହ)

(ଜ୍ୟୋତିଷ ଘରଦ୍ୱାର ଭାଙ୍ଗି କଂସା ବାସନ ଘେନି ପଳାଉ ପଳାଉ)

ତାରା

ଗୀତ

ଆରେ ସାପଖିଆ ମଲୁ ନାହିଁ

ଯମ ଡାକୁଥିଲା ଗଲୁ ନାହିଁ ।

ଘର ଦ୍ୱାର କରୁ ହୁରଜୂର

ଅଜରା ଖଣ୍ଡିଆ ଥିଲୁ କାହିଁ । ପଦ ।

ଖଣ୍ଡିଆ ! ରାଜ୍ୟରେ ଏତେ ଲୋକ ମରୁଛନ୍ତି, ତୋତେ କଣ ଯମ ନେବାକୁ ଡରୁଛି ?

ତାରା

ଗୀତ

ରାଣ୍ଡଘରେ କେଉଁ ଗୁଣକୁ ରେ

ଯାଉଅଛୁ ଖଣ୍ଡିଆ ତୁରେ ।

ଦାଣ୍ଡରୁ ଆଣିଲେ ହାଣ୍ଡିରେ ପକାଉ

କି ହୁଣ୍ଡି ରଖିଛୁ ଦେବୁ ତୁ ନେଇ ।

ଆରେ ଯୋଗିନିଖିଆ, ମୁଁ ଜାଣିଛି । ତୁ ବେଶ୍ୟା ଘରକୁ ଯାଉଛୁ । ହଇରେ ତୋଠେଇଁ କଣ ଅଛି ତୁ ତାକୁ ଦେବୁ ?

ତାରା

ଗୀତ

ବୁଢ଼ାକାଳେ ପୀରତି ମଜା ମନେ ପଡ଼ୁଛି କି ନିର୍ଲ୍ଲଜା

ଯା ଯା ଫେରିଯା            ଦେବଇଁ ଦିପୁଞ୍ଜା

ବାଳି ବୋଲେ କଳି ନ କରୁ ତୁହି ।୨।

ତୃତୀୟ ଦୃଶ୍ୟ

(ବେଶ୍ୟାର ତମ୍ବୁ)

ଗୀତ

(ଆସ ନାଗରି- ବୃତ୍ତେ)

ଆସ ରସିକବର            ବର ରସ ବେଭାର

ରାତି ରସେ ଯାଉ ନିଶି ପାହି

ମାର ପ୍ରତାପ ହୃଦେ            ଦିଏ ସନ୍ତାପ ତାର

ତାର ଦୟା ବହି । ଘୋଷା ।

(ବେଶ୍ୟାର ନୃତ୍ୟ ଓ ମଧ୍ୟେ ମଧ୍ୟେ ଜ୍ୟୋତିଷଙ୍କର ନୃତ୍ୟ)

ଗୀତ

କିଞ୍ଚିତେ ଚିତ୍ତେ            ଦୟା କରନ୍ତୁ ମୋତେ

ବଞ୍ଚିତ ହୋଇଛି ମୁଁ ପୀରତି ପଥେ ।

କୀରତି ରହୁ ଦିନେ            ସୁରତି ଦିଅ ଦିନେ

ତବ କିନ୍ତୁଟି ଆନ ନାହିଁ । ୧।

(ବାଦ୍ୟ ଶେଷରେ ବାବାଜୀ ଦ୍ୱାର ଦେଶେ ପ୍ରବେଶ ଓ ଡାକିବା)

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

(ହେ ଜୀବଧନ- ବୃତ୍ତେ)

ନବନାଗର, କିପାଁଇ ହୁଅ ତରତର । ଘୋଷା ।

ଭୁଞ୍ଜ ବିଡ଼ିଆ ପାନ            ଭାଷ ମଧୁ ବଚନ

ସୁସ୍ୱାଦୁ ପୀରତି ମନ୍ତର ।୧।

(ବାବାଜୀର ତନ୍ମୟ ନୃତ୍ୟ)

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

(ହେ ସଖି ମନ ମଜ୍ଜାଇ- ବୃତ୍ତେ)

ପରତେ ନ ଥିଲା ମନେ ସତେ ବନ୍ଧୁ ଆସିବ ବୋଲି,

ମାରଶରେ ମରି            ଗଲିଣି ମୁଁ ସରି

ପାଶୋରି ଦେଲ ବୋଲି ଥିଲି ମୁଁ ଭାଳି । ପଦ ।

ବନ୍ଧୁ ! ତୁମ୍ଭ ଆସିବା ବିଳମ୍ବ ଦେଖି ଯାହାକି କଷ୍ଟ ଭୋଗିଲିଣି ତା ମୋ ମନ ଜାଣେ ।

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

ଯା ହେବାର ତ ହେଲାଣି ହେଉ,

କା ଆଗେ କହିବି ଆଉ

ଯାଉ ଯାଉ ଏ ଜୀବନ ଯାଉ

ପୁରୁଷ ଭ୍ରମର ସୁଭାବ ନିଷ୍ଠୁର,

କମଠ ପରାୟ ତାଙ୍କ ଦାଉ ।୨।

ଧିକ ତରୁଣୀ ଜୀବନକୁ, ପୁଣିଭାଷେ ବାଳାମଣି ବ୍ୟଥିତ ଥିଲି । ହଉ ତେବେ ପଲଙ୍କକୁ ଆସ ।

ଗୀତ

(ସଜ ସରୋଜ ମୁଖି- ବୃତ୍ତେ)

ଆଖି ରହିଲା ଲାଖି            ସଖି ବାରିଜାକ୍ଷିରେ

ଶଙ୍କା ନ କରି ଚଖା ପ୍ରୀତିରେ ।

ଉପଲକ୍ଷ୍ୟ ଦେବାକୁ            ଲକ୍ଷ୍ୟ ପାଉ ନାହିଁ ।

ତୋ ସମ କକ୍ଷ ନାହିଁ କ୍ଷିତିରେ । ପଦ ।

ହେ ସୁନ୍ଦରୀ ! ତୋ ପରି ରୂପବତୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଏ ଜଗତରେ ମୁଁ ପ୍ରାୟ ଦେଖି ନ ଥିଲି । ଆସ ପଲଙ୍କକୁ ଆସ । ଲାଜ କାହାକୁ କରୁଛ ?

ଗୀତ

ରସରଙ୍ଗିନୀ ରସରଙ୍ଗ            କରି ତୋ ସଙ୍ଗ

କରକଞ୍ଜେ ତୋ କୁଚେ ମାତି ରେ ।

ମନ୍ଦର ଉରଜା            ତୋ ସୁନ୍ଦର ଅଙ୍ଗେ

ମଜି ଭଙ୍ଗ ନ ଦେବୁ ଆଜି ଜତି ରେ ।୧।

ସୁନ୍ଦରୀ ! ତୋ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟ ଦେଖି ମନ୍ମଥ ଜ୍ୱାଳାରେ ଅଥୟ ହୋଇ ପଡ଼ିଲିଣି । ଆଉ କଷ୍ଟ ଦିଅନା, ଓଃ, ମୁଁ ଭୁଲିଛି ।

ଗୀତ

କୁନ୍ଦରଦନୀ ଧନୀ            ଧନ ନିଅ ରେ ଗଣି

ବଣିଜ ତୋର ବେଶ୍ୟାବୃତ୍ତି ରେ ।

ଆସ ମୋ ଅଙ୍କେ ବସ            ଦିଅ ସୁରତିରସ

ହେଉ ତୋହର ପ୍ରୀତି ଖ୍ୟାତିରେ ।୨।

ସୁନ୍ଦରୀ ! ତୋର ପ୍ରକୃତ ପାଉଣା ଗଣିନେ । ଆଉ ବିଳମ୍ବ କରନା ।

ଗୀତ

ଦୁଷ୍ଟ ମାର ପ୍ରତାପ            ଦିଏ ମୋତେ ସନ୍ତାପ

କିଞ୍ଚିତେ ଚିନ୍ତ ମୋହ ପ୍ରତି ରେ ।

ବ୍ୟସ୍ତ ନ କରି ସେସ୍ତ            ଦିଅ ନାଗରୀ ବର

ବାଳକୃଷ୍ଣ ଏ ରସକୁ ଚିନ୍ତିରେ । ୩।

ସୁନ୍ଦରୀ ! ବ୍ୟସ୍ତ କରନା, ଆସ, ମୋତେ ଏ ବିରହ ଜ୍ୱାଳାରୁ ଉଦ୍ଧାର କର ।

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

(ଆହାରେ ବିଧାତା କି ନ କଲୁ- ବୃତ୍ତେ)

ହେ ବୀରବିକ୍ରମ ନରଈଶ

କ୍ଷମା କର ବାରେ ଦାସୀ ଦୋଷ ।

ମୋ କର୍ମ ବିଫଳ            ହେଲା ଅମଙ୍ଗଳ

ଲଜ୍ଜା ହୁଏ କହିବାକୁ ଗୀର ।

ଆହେ ମହିପାଳ,

ବୃଥାହେଲା (ମୋର) ପରିଶ୍ରମ ଫଳ ।୧।

ମହାରାଜ, ଆପଣଙ୍କ ଆସିବାଟି ବୃଥା ହୋଇଗଲା ।

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

ଅସ୍ପର୍ଶ ହୋଇଛି ଅଙ୍ଗ ମୋର

ତେଣୁ ସଙ୍ଗ ନ ଇଚ୍ଛେ ନାଗର,

ମୁଁ କୁସୁମବତୀ            ହୋଇଛି ନୃପତି

ତେଣୁ କରେ ଭୀତି କ୍ଷିତୀଶ୍ୱର

କର ପ୍ରତିକାର,

ଅନ୍ୟ ଦିନେ ହେବଟି ପ୍ରୀତି ସମର ।୨।

ମହାରାଜ ! ମୁଁ ଆଜି ପୁଷ୍ପବତୀ ହୋଇଛି । ମୋର ଅଙ୍ଗ ସ୍ପର୍ଶ କରିବା ଆପଣଙ୍କର ଉଚିତ ନୁହେ ।

ରାଜା

ଗୀତ

(କହରେ ଛଇଳି- ବୃତ୍ତେ)

ନବଛଇଳା ମୋ ପ୍ରେମଶୀଳା

(ମୋତେ) ଭଳାଭଳି କଥା କହନା ରେ ।

କଳାକର ମୁଖି ସଖି ବାରିଜାକ୍ଷି

ମୋତେ ବିରହ ବାଧାରେ ଦହନା ରେ । ପଦ ।

ସୁନ୍ଦରୀ ! ସେ ଭୁଲାଭୁଲି କଥା ଛାଡ଼ି ଦିଅ, ଆସ ପଲଙ୍କକୁ ଆସ ।

ରାଜା

ଗୀତ

ନବ ନବୀନା            ଦେଉ ଭାବନା

ତୋହ ବିନା ଆଉ ନାହିଁନା ରେ ।

ଶଶୀହାସୀ ଆସି            ମୋ ପଲଙ୍କେ ବସି

ତୋଷ ରୋଷ ଆଉ ବହନା ରେ ।୧।

ରାଜା

ଗୀତ

ନବସପ୍ତ ବୟସୀ            ଛନ୍ଦ ନ କର ବେଶୀ

ମନ୍ଦ ନେତ୍ରେ ତୁ ଆଉ ଚାହାଁନା ରେ ।

ବାଳକୃଷ୍ଣ ଭଣି            ଆସ ରାମାମଣି

ରତିରସେ ମତି ମୋହନା ରେ ।୨।

ଗୀତ

ଏ ଯେତେ ମୋହର            ସହଚରି ମାର

ତାପ ହର ପ୍ରୀତିକରି,

ଦଇବର ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ            ଭାଙ୍ଗିଲା ମୋ ସଧ

ଆହାର ମୁଖେ ପାହାର ଦେଇ,

କ୍ଷମ ନରସାଇଁ ।

ବାଳି ବୋଲେ ସୁଖେ ଦିଅ ନିଶି ସ୍ୱାହି ।୩।

ମହାରାଜ ! ଏ ଯେ ନୂଆ ଦାସୀମାନେ ଅଛନ୍ତି, ଏମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଯେ ଆପଣଙ୍କ ମନୋନୀତ ହୁଏ ତାର ସହିତ ପ୍ରେମାଳାପ କରି ଆଜି ରାତିଟା ଦୁଃଖେ ସୁଖେ କଟାଇ ଦିଅନ୍ତୁ, (ଦାସୀ ପ୍ରତି) ଆସିଲୁ ।

(ସମସ୍ତଙ୍କ ଥରିବା ଅଭିନୟ)

ରାଜା

ଗୀତ

(ତାଳ ଛପକା)

ଆସ ଆସ ରେ ନାଗରୀହୀରା,

ସର୍ବରୀ ଆସି ଶେଷ ହୋଇ ଯାଉଛି ପରା । ପଦ ।

ସୁନ୍ଦରୀ ! ବେଶ୍ୟା ହୋଇ ଲଜ୍ଜା କଣ କରୁଛ । ଆଉ ରାତି ବେଶି ନାହିଁ ଆସ ଶୀଘ୍ର ଆସ ।

ଗୀତ

କାମ କୋଦଣ୍ଡେ ପିଣ୍ଡ            ହେଉଛି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ;

ଚାଣ୍ଡେ ଆସି ମୋ ଗଣ୍ଡେ ଚୁମ୍ବନ ଦିଅ ପରା ।୧।

ହେ ସୁନ୍ଦରୀ ! ତୁମ୍ଭେମାନେ କ’ଣ ବେଶ୍ୟାବୃତ୍ତି କରି ନାହଁ ? (ରାଜା ଜ୍ୟୋତିଷ ହାତ ଧରି)

ଗୀତ

ପିନ ଉରଜା ମାନ

ନ କର ନାରୀ ରତନ,

ହଜିଲାଣି ମୋର ଜ୍ଞାନ

ବାଳିରେ ନାହିଁ ଚାରା ।୨।

ଆସ, ଉଠିଆସ । ଭୟ କାହାକୁ ?

ଏ କି ଅଦ୍ଭୁତ କାଣ୍ଡ, ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଗଲା କୁଆଡ଼େ ?

ଗୀତ

(ଗାଇବି କି ଗାନ - ବୃତ୍ତେ)

କେଣେ ଗଲା ଗୋରୀ            ସେ ନବ ନାଗରୀ

ସୁଚତୁରୀ ଯବାଧରା ରେ । ଘୋଷା ।

ରାଜା

ଗୀତ

ମୃଗତୃଷ୍ଣାକୁ ମୁଁ ମଣିଲି ସଲୀଳ

ପ୍ରୀତି ସୁଧା ଭ୍ରମେ ଭକ୍ଷିଲି ଗରଳ,

ଛାର ନାରୀ ଜାତି ଦେଲା ଅପଖ୍ୟାତି,

ସହି ନୁହେ ଲଜ୍ଜା ଭାରା ରେ ।୧।

ଦୂତ ! ମରୀଚିକାକୁ ଜଳ ମନେକରି ପିଇବାକୁ ଯାଇ ବର୍ତ୍ତମାନ ଘୋର ବିପଦରେ ପଡ଼ିଲି, (ଜ୍ୟୋତିଷ ପ୍ରତି) ଜ୍ୟୋତିଷେ ! ସେ ସ୍ତ୍ରୀ କିଏ, ତାର ବୁଦ୍ଧି ତ ବଡ଼ ସରସ ।

(ଜ୍ୟୋତିଷ ପ୍ରଭୃତିଙ୍କ ଗୀତ)

କ୍ଷମାକର ମଣିମା ବୁଦ୍ଧି

ବଣାକଲା ଆଣି ନାଗରିମଣି,

ଜାଣି ନ ଥିଲୁ ତା            ଚତୁରଙ୍ଗୀ କଥା

ଟଙ୍କା ଗୁଡ଼ା ଦେଲୁ ଗଣି । ପଦ ।

ମହାରାଜ ! କଣ କହିବୁଁ, ଟଙ୍କାଗୁଡ଼ାକ ଅକାରଣ ଗଣିଦେଲୁ ।

ଗୀତ

ପ୍ରତି ଫାନ୍ଦେ ପଡ଼ି ତ ବୁଡ଼ି ମଲୁ

ଆମ୍ଭେ ସ୍ୱଧର୍ମ ହୁଡ଼ି ଛଦ୍ରମ ତାହାର ନ ଜାଣିଲୁ

ଗୀର ବଳେ ଗଳେ ଛୁରୀ ଦେଲୁ ଯା ଆଣି ।୧।

ସମସ୍ତେ

ଗୀତ

ମନ୍ତ୍ରୀ କରି ଏତେ ଫିକର

ଦେଖାଇଛି ନାରୀ କୌଶଳ

ରକ୍ଷାକର ବୀର            ଶିଖିଲୁ ଏଥର

ବାଳାମଣି ଗୁଣ ହେଉଛୁ ଝୁରି ।୨।

ମହାରାଜ ! ମନ୍ତ୍ରୀ ଅପମାନ ଦେବାକୁ ଏତେ ଫିକର କରିଛି ।

ରାଜା

ଗୀତ

ଧରି ମନ୍ତ୍ରୀ ଆଜି ହରିବି ତା ଧୃତି,

ସାରିବି ଗାରିବା ତେବେ ହୃଦ ଶାନ୍ତି

ଯଶ ହେଉ ନୋହୁ ସାଧିବିଟି ଦାଉ

ବାଳକୃଷ୍ଣ କହେ ସଭାରେ । ୨।

ଦୂତ ! ତୁ ଶୀଘ୍ର ଯା ମନ୍ତ୍ରୀକୁ ଘେନି ସଭାରେ ପହଞ୍ଚିବୁ, ମୁଁ ମୁର୍ଖର ପାପର ପ୍ରତିକାର ବାଟ ଦେଖିବି ।

(ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରସ୍ଥାନ)

ତୃତୀୟ ଅଙ୍କ

୧ମ ଦୃଶ୍ୟ

(ରାଜସଭା)

୨ୟ ଦୃଶ୍ୟ

(ମନ୍ତ୍ରୀ ଗୃହ)

(ଚମ୍ପା, ବିରୁପାକ୍ଷ ଓ କନକ)

ମନ୍ତ୍ରୀ

ଗୀତ

(ଧକା ଦେଇ ୟାକୁ- ବୃତ୍ତେ)

ବିଧି ଆଜି ବୁଦ୍ଧି କଲାଣି ବଣା,

ଅସାଧ୍ୟ କଥାକୁ ସ୍ମରିଲା ବେଳକୁ

ସହି ନୁହେ ପ୍ରାଣେ ଦିଏ ଯାତନା । ପଦ ।

ଚମ୍ପା ! ରାଜା ଆଜି ଯେଉଁ ଅସାଧ୍ୟ କଥା କହିଛି, ତା ସ୍ମରଣ କଲାବେଳକୁ ହୃଦୟ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଉଛି ।

ମନ୍ତ୍ରୀ

ଗୀତ

ଆଜ୍ଞା କରିଛି ନୃପରାଣ,

ଗୃହ ଏକ ହେବ ନିର୍ମାଣ

ବିନା କାନ୍ଥ ସ୍ତମ୍ଭେ ରହିଥିବ ଦମ୍ଭେ,

ହାଦଶ ହାତରୁ ନ ହେବ ଊଣା ।୧।

ଚମ୍ପା ! ଗୋଟିଏ ଘର ତିଆରି ହେବ, ସେଥିରେ କାନ୍ଥ କିମ୍ବା ଖୁଣ୍ଟି ଲାଗିବ ନାହିଁ, ଘରଟି ବାରହାତ ଭିତରେ ରହିଥିବ ।

ମନ୍ତ୍ରୀ

ଗୀତ

ଏଥକୁ ମୁଁ ମରୁଛି ଭାଳି,

ବୁଦ୍ଧି ଦିଅ ମୋତେ ଦୁଲ୍ଲାଳି,

ସିଦ୍ଧି ଜଗିବାକୁ ବିଧି ଲେଖିଅଛି

ଦୀନ ବାଳକୃଷ୍ଣ କଲା ରଚନା ।୨।

ଚମ୍ପା ! କି ଉପାୟ କରିବି ? ମୋତେ କିଛି ବୁଦ୍ଧିବାଟ ଦିଶୁ ନାହିଁ ।

୩ୟ ଦୃଶ୍ୟ

(ଗ୍ରାମ ପଥ)

(ଚମ୍ପା ଓ ଜନକ କେଉଟୁଣୀ ବେଶେ)

ଗୀତ

(ଖାଣ୍ଟି ମରହଟ୍ଟୀ- ବୃତ୍ତେ)

ଉଭୟେ- ଆସ କେ ନେବ ମାଛ ଗୋ,

ନବ ନାଗରୀମଣି । ଘୋଷା ।

ଆସ ଗୋ ଆସ, କିଏ ମାଛ ନବ ଆସ ।

ଆଜି ସଜ ମରା ଭାକୁଡ଼, ପୋହଳା,

ଖାଇ ପ୍ରେମିକ ହେବେ ଗୁଣି ଗୋ । ୧।

ନିଅ ଗୋ, ରୋହି ଭାକୁର, ପୋହଳା, ଅଇଛିକା ମରା ହୋଇ ଆସିଛି ।

ଗୀତ

କହି ନୁହେଁ ମଜା ବୃଦ୍ଧ ହେବେ ଯୁବା,

ଖୋଜିଲେ ନାହିଁ ବାଳି ଇଶି । ୨।

ମୋ ମାଛ ଯଦି ପ୍ରେମିକମାନେ ଖାଇବେ, ତାଙ୍କର ପ୍ରେମର ଉଦୟ ହୋଇ ପଡ଼ିବ ।

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

(ଆଲୋ ଦୁରାଚାରୀ- ବୃତ୍ତେ)

ଆସ ନୃପମଣି କରନ୍ତୁ ବହନି, ଜାଣିଣ କରନ୍ତୁ ମୂଲ

ବୁଲି ବୁଲି ମୁଁ ତ ହେଲିଣି ଥକିତ ବୁଡ଼ି ତ ଗଲାଣି ବେଳ

ଘରେ ହେବେଣି ରୋଷ,

ଦୟା କରନ୍ତୁ ମୋତେ ନରେଶ ।୧।

ମହାରାଜ ! ଖୁବ୍ ଭଲ ବଡ଼ମାଛ ଅଛି । ଆପଣଙ୍କ ହାତ ଲାଗିଲେ ଅନ୍ୟଠାରେ ବିକ୍ରି କରିବି ନେଇ ।

ରାଜା

ଗୀତ

ରମଣୀ ରତନ କରରେ ଓଜନ

ବିଶା ତୁ ଯତନେ ଧରି

ଅନାଇ ଧର୍ମକୁ କହିବୁ ମୂଲ୍ୟକୁ,

ତିଳେ କପଟ ନ କରି,

ପୁଣି ପଦେ (ପଦେ) କଥାରେ,

ଧନ ଗଣି ନେଇ ମାଛ ଦିଅ ମୋରେ ।୨।

ହେ ତରାଇ ଘର ଝିଅ ! ସେଥିରୁ ଦୁଇଟା ମାଛ ଓଜନ କର । ଏ ଦୁହିଁଙ୍କ ଦର କଣ ପଡ଼ିବ ?

ରାଜା

ଗୀତ

ସେର ବାରଅଣା ଖରିଦି ମୋ କିଣା,

ଅଣାକ ପାଇଁ ବେଭାର

ସାତପ୍ରାଣୀ ଘେନି ଘର ମୁଁ କରୁଛି

କରନ୍ତୁ ଯାହା ବିଚାର ।

ଆହେ ନୃପ ଶେଖର,

ବଳମ୍ବରେ ତ୍ରୁଟି ହୁଏ ମୋର ।୩।

ମହାରାଜ ! ବାରଅଣା ମୋର ଖରିଦ ପଡ଼ିଛି । ଆପଣ ବିଚାର କରି ଯାହା ଲାଭ ଦେବେ ।

ରାଜା

ଗୀତ

ହେଲୁ କି ବାତୁଳୀ କଇବର୍ତ୍ତ ଦୁଲାଳି

ଛଦ୍ରମ କରୁଛୁ କେତେ

ପରୁଡ଼ି କି ଡୋର ନାହିଁ ଏ ବିଶାର

ଓଜନ ଦେଉ କେମନ୍ତେ

ଅସମ୍ଭବ କଥାରେ,

ଦେଖା ଶୁଣା ନାହିଁ (ଯାହା) ଦୁନିଆରେ ।୪।

ହଇଲୋ ତରାଇ ଘର ଝିଅ ! ଏ କି ଅନ୍ୟାୟ କଥା । ଏ ବିଶାରେ ତ ପରୁଡ଼ି କିମ୍ବା ଡୋର ନାହିଁ, ଓଜନ ହେଉଛି କିପରି ? ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କଣ ଭଣ୍ଡାଉଛୁ ?

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

ଧାର୍ମିକ ରାଜନ ତୁମ୍ଭେ ଜ୍ଞାନବାନ

ଜାଣନ୍ତି ଜଗତ ନରେ

ପିଲା ବୋଲି ମୋତେ ଭଣ୍ଡାଉଛ କେତେ

ସଙ୍କେତ ନିଅନ୍ତୁ ଥରେ,

ବିନା କାନ୍ଥ ସ୍ତମ୍ଭରେ ।

ଘର ହୋଇଲା କେଉଁ ପ୍ରକାରେ ।୫।

ମହାରାଜ ! ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ପିଲା ଦେଖି ଭୁଲାଇ ଦେଉଛନ୍ତି ! ଯାହାର ରାଜ୍ୟରେ ବିନା କାନ୍ଥ ଖୁଣ୍ଟରେ ଘର ତିଆରି ହୋଇପାରେ, ସେ ରାଜ୍ୟରେ ପରୁଡ଼ି ବିଶାରେ ନ ଥାଇ ଓଜନ ହେବାଟା କଣ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ?

ଗୀତ

ନକର ପ୍ରଘଟ କୈବର୍ତ୍ତ ଦୁହିତ

କଲୁ ପରାଜିତ ମୋତେ

ଏ କଥାକୁ ଆଉ ନ ଜାଣନ୍ତୁ କେହି

ଲେଖା ମୁଁ ଦେଇଛି ତୋତେ

ବାଳକୃଷ୍ଣ ବିଚାର,

ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ମୋର ଆଉ ଶୂନ୍ୟଘର ।୭।

ହେ ତରାଇ ଝିଅ ! ମୋର ଶୂନ୍ୟଘର ଆଜିଠାରୁ ବନ୍ଦ ହେଲା, ତୁ ଆଉ ଅନ୍ୟାୟ ବିକ୍ରି କରନା ।

ରାଜା

ଗୀତ

(କାହାଭାବେ ମଜ୍ଜି- ବୃତ୍ତେ)

ଧନ୍ୟ ସେ ରମଣୀ ରସା କଲା ଲୋକହସା,

ହାସ କରି ନାଶ କଲା ମୋର ସର୍ବ ଆଶା ।୧।

ଦୂତ ! ମୋର କେତେ ବଡ଼ ପ୍ରତିଜ୍ଞାଟା ସାମାନ୍ୟ ସ୍ତ୍ରୀ ଭାଙ୍ଗି ଦେଇଗଲା, ବର୍ତ୍ତମାନ ଅନ୍ୟ ଏକ ଉପାୟ କରିବି ।

ଗୀତ

ବାର୍ତ୍ତାବହ ବାର୍ତ୍ତା ନେଇ ଜଣାଅ ମନ୍ତ୍ରୀରେ

ଦିବ୍ୟ ସରୋବର ଏକ ଖୋଳୁ ମୋ ରାଜ୍ୟରେ ।୨।

ଦୂତ ! ବର୍ତ୍ତମାନ ମନ୍ତ୍ରୀକୁ କହ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦର ପୁଷ୍କରିଣୀ ମୋ ରାଜ୍ୟରେ ଖୋଳୁ ।

ଗୀତ

ବିନା ଅସ୍ତ୍ରେ ବିନା ଯନ୍ତ୍ରେ କରିବ ଖନନ,

ବାଳକୃଷ୍ଣ ବୋଲେ କାଲି କରିବି ସ୍ନାହାନ ।୩।

ଦୂତ ! ସେ ପୋଖରୀ ଖୋଳାହେବ ତହିଁରେ କୌଣସି ଯନ୍ତ୍ର କି ମୂଲିଆ ଲାଗିବେ ନାହିଁ । ମୁଁ କାଲି ସେ ପୁଷ୍କରିଣୀରେ ସ୍ନାହାନ କରିବ । (ପ୍ରସ୍ଥାନ)

ଚତୁର୍ଥ ଅଙ୍କ

୧ମ ଦୃଶ୍ୟ

(ମନ୍ତ୍ରୀ ଗୃହ)

୨ୟ ଦୃଶ୍ୟ

(ରାଜପଥ)

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

(ଅପୂର୍ବ ଲତା- ବୃତ୍ତେ)

ଶୁଣ ରାଜନ,      ମୁଁ ଅତି ହୀନ,

ବିନତି ମୋହର ଘେନ,

ବୟାସାଗର      ମୋ ଦୁଃଖ ହର

ବ୍ୟାକୁଳ ଏ ମୋର ମନ (ରାଜନ) ।୧।

ମହାରାଜ ! ସେ କଥା ମୁଁ କଣ କହିବି କହିବାକୁ ବାକ୍ୟ ସ୍ଫୁରୁ ନାହିଁ ।

ଗୀତ

କାନ୍ତକୁ ମୋର,            ହେବାରୁ ଜ୍ୱର

ଡାକିଲି ଅଙ୍ଗଦକାର,

ବୋଇଲା ଭେଦ            ଅତି ଅସାଧ୍ୟ

କହନ୍ତେ ମାଡ଼ଇ ଡର । ୨।

ମହାରାଜ ! ମୋ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ଜ୍ୱର ହେବାରୁ ବୈଦ୍ୟଙ୍କ ନିକଟକୁ ଗଲି । ସେ ଯାହା ଅସାଧ୍ୟ ଔଷଧ ବତାଇଛନ୍ତି, ମୁଁ କଣ କହିବି ?

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

ବାମ୍ଫିରୁ ନୀର            ନେବି କୁମ୍ଭର

ନ ପଶି ନ ଦେଇ ଡୋର,

ନୋହିଲେ ଫଳ            ହେବ ନିଷ୍ଫଳ

ମରିବ କାନ୍ତ ମୋହର (ରାଜନ) ।୩।

ମହାରାଜ ! ଏ ବାମ୍ଫିରୁ ମାଠିଆଏ ପାଣି ଆସିବ, ସେ ମାଠିଆରେ ଦଉଡ଼ି ଲାଗିବ ନାହିଁ କି କେହି ପଶିକରି କାଢ଼ିବେ ନାହିଁ । ଏପରି ପାଣି ନ ଆସିଲେ ସ୍ୱାମୀ ମୋର ନିଶ୍ଚୟ ମରିବେ ।

ରାଜା

ଗୀତ

(ପ୍ରାଣସଙ୍ଗିନୀ ନ ଯିବି- ବୃତ୍ତେ)

ନବରଙ୍ଗୀ ନବରଙ୍ଗ କଥାରେ

ନବଭାବ ଶୁଣାଉ ତୁ ଏଠାରେ

ନ ଭାଷ ତୁ ଆଉ ବୃଥାରେ । ପଦ ।

ହେ ସୁନ୍ଦରୀ ! କି ଅସମ୍ଭବ କଥା କହୁଛୁ !

ଗୀତ

ମନ୍ଦହାସୀ ରେ ଘନକେଶୀ ରେ

ବନ ଆସିବ କି (ତୋହ) ପାଶରେ

ବୈଦ୍ୟ କ୍ଷାସରେ ଭାଷିଛି ତୋରେ ଉପହାସ ଦେବାରେ ।

ପୀନ ଉରଜା ତୁ ଯା ଫେରି ଯା

ଜନ ସମାଜେ ପାଇବୁଟି ଲଜ୍ଜା ।

ନୁହ ଅବୁଝା, କର୍ମକୁ ବୁଝା

ନ ମେଣ୍ଟିବ ତୋର ଚିନ୍ତାରେ ।୧।

ସୁନ୍ଦରୀ ! ଏ ଅସମ୍ଭବ କଥା ଜଗତରେ ଶୁଣାନାହିଁ, ସେ ବୈଦ୍ୟ ତୋତେ ମିଥ୍ୟାରେ ଏପରି କହିଛି ।

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

କିପାଁ ନିରାଶ            କର କ୍ଷିତୀଶ,

ସରସୀ ଖୋଳା ସନ୍ଦେଶ

ଶୁଣିଲେ ଜନେ            ଆସିଛି ଏଣେ

ଏ କାର୍ଯ୍ୟ ସେହି ସଦୃଶ ।୪।

ମହାରାଜ ! ମୋତେ ଅନ୍ୟ ଦେଶର ଲୋକମାନେ କହିଲେ, ରାଜା ବିକ୍ରମଦେବ ଅନେକାନେକ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କଥା କରୁଛନ୍ତି । ତୋର ଏ କଥା ଅତି ସାମାନ୍ୟ । ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଏହା ସାଧନ କରିପାରିବେ ।

ଚମ୍ପା

ଗୀତ

ନ ହୁଅ ବ୍ୟସ୍ତ,            ହୁଅ ସାମର୍ଥ,

ଦିଅନ୍ତୁ ଜଳ ମୋ ହସ୍ତ

ଉଠିବେ କାନ୍ତ            ହେବି ନିଶ୍ଚିନ୍ତ

ବାଳକୃଷ୍ଣର ରଚିତ ।୫।

ମହାରାଜ ! ଆଉ ଭାବନା କଣ ? ଶୀଘ୍ର ଜଳ ଦିଅନ୍ତୁ, ନଚେତ୍ ସ୍ତ୍ରୀହତ୍ୟା ଦୋଷ ଲଭିବେ ।

ରାଜା

ଗୀତ

(କୁ) ପଦ୍ମନେତ୍ରି ରେ ଫାନ୍ଦ ପାତିରେ

ମତେ ନ ଦିଅ କୁ ଅପଖ୍ୟାତିରେ

ଏ ଉପହାସ            ଜନେ ନ ଭାଷ

ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ମୋ ସରସୀରେ

ମିଥ୍ୟା ଆଜୁଁ ମୋର କଥାରେ;

ଲୋକେ ଠିକିଲେ ପାଆନ୍ତି ଶିକ୍ଷାରେ

(ଏଥୁ) ଯାଅ ସତ୍ୱରେ ତୁହି ବ୍ୟସ୍ତ ରେ

ବାଳକୃଷ୍ଣ କଲା ଚିନ୍ତାରେ ।୨।

ରାଜା

ଗୀତ

(ଆହାରେ ଚତୁରି-ବୃତ୍ତେ)

ସେ ନାଗରିରାଜ            ବେଲା କେଡ଼େ ଲାଜ

ସହ୍ୟ ନୁହେଁ ତାର କଥା ରେ ।

ଚାତୁର୍ଯ୍ୟରେ ବଳି            ଗଲା ସେ ଛଇଳୀ

କଳି ନେଲା ମୋର ମଥାରେ । ପଦ ।

ଦୂତ ! ସାମାନ୍ୟ ସ୍ତ୍ରୀଟା କେଡ଼େ ଅପମାନ ଦେଲା !

ଗୀତ

ଆଣି ମନ୍ତ୍ରୀ ଆଜି କରାଇବି ସତ୍ୟ,

ପୁଚ୍ଛିବି ବୁଦ୍ଧି କେ ଦେଇଛି ଏମନ୍ତ ।

ପୁରୁଷ କି ନାରୀ ପାଇ ମୁଁ ସଙ୍କେତ

ଚୁର୍ଣ୍ଣ କରିବି ତା ମଥାରେ ।୧।

ଦୂତ ! ମନ୍ତ୍ରୀକୁ ଆଣି ସତ୍ୟ କରାଇ ପଚାରିବି, କିଏ ତାକୁ ଏ ବୁଦ୍ଧି ଦେଉଛି । ଯଦି ପୁରୁଷଦ୍ୱାରା ଏପରି କାଣ୍ଡ କରୁଥାଏ, ତେବେ ସେ ପୁରୁଷ ସହିତ ମିତ୍ରତା ସ୍ଥାପନ କରି ତାକୁ ମାରିବି ।

ରାଜା

ଗୀତ

ପରିଣୟ କରି ମାରିବି ମୁଁ ପ୍ରାଣେ

ତୃପ୍ତହେବ ଚିତ୍ତ ତା ରୁଧିର ପାନେ

ଯାଅ ଦୂତଗଣେ ଆଣ ମନ୍ତ୍ରୀ କ୍ଷଣେ

ବାଳକୃଷ୍ଣର ବିଚାର ରେ ।୨।

ଯଦି ମନ୍ତ୍ରୀ ସ୍ତ୍ରୀଦ୍ୱାରା ଏ କୌଶଳ ଦେଖାଇ ଥାଏ, ସେ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ବିବାହ କରି ତାକୁ ମାରି ତାର ରୁଧିର ପିଇବି । ଯାଅ ଶୀଘ୍ର, ମନ୍ତ୍ରୀକୁ ଧରିଆଣ ।

(ଦୂତର ପ୍ରସ୍ଥାନ ଓ ମନ୍ତ୍ରୀ ସହ ପୁନଃ ପ୍ରବେଶ)

ରାଜା

ଗୀତ

(କର୍ମମୋର ଏଡ଼େ ନାରଖାର- ବୃତ୍ତେ)

ଦିଅ ବିଭା ଦୁହିତା ତୋହର ହେ ମନ୍ତ୍ରୀବର,

ତା ଶୋଭା ମୁଁ ଦେଖି ଲୋଭ ବଳିଛି ମନର ରେ । ପଦ ।

ମନ୍ତ୍ରୀବର, ତୁମ୍ଭର କନ୍ୟା ମୋତେ ବୁଦ୍ଧିବଳରେ ପରାଜିତ କରିଛି, ମୋତେ ତାକୁ ବିଭାଦିଅ ।

ରାଜା

ଗୀତ

ସୁଲକ୍ଷଣା ତୋ ଦୁଲଣା            କରିଛି ମୋ ବୁଦ୍ଧି ବଣା,

ହେବ ମୋର ମନୋରମା ଆଣ ମୋ ଛାମୁର ।

ମନ୍ତ୍ରୀ ! ସେ ମୋର ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ ହୋଇ ଏ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ଭୋଗକରୁ ।

(ଗୀତ)

ବିଳମ୍ବ ନ କରି କ୍ଷଣେ      ଆଣ କନ୍ୟା ବିଭୂଷଣେ

ବାଳକୃଷ୍ଣ ଅନୁମାନେ ହେବ ଯୋଗ୍ୟ ମୋର ।୧।

ମନ୍ତ୍ରୀବର ! ଶୀଘ୍ର, କନ୍ୟାକୁ ମୋତେ ବିବାହ ଦିଅ । ଦୂତ ! ଶୀଘ୍ର ଯାନବାହନ ନେଇ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ କନ୍ୟାକୁ ଘେନିଆସ ।

୩ୟ ଦୃଶ୍ୟ

(ମନ୍ତ୍ରୀଗୃହ, ଚମ୍ପା ଓ କନକ)

ମନ୍ତ୍ରୀ

ଗୀତ

(କୀର୍ତ୍ତନ ସୁର)

କେତେ କହିବି ଦୁହିତା            ମୋ କରମ କଥାରେ,

ବିପକ୍ଷ ହୋଇ ବିଧାତା କରେ ହଟହଟା ରେ । ପଦ ।

ଚମ୍ପା ! ମୋ ଅର୍ଜିଲା କଥା ତୋତେ କେତେ କହିବି ?

ଗୀତ

ଏ ଅଲୋଡ଼ା ପିଣ୍ଡେ ମୋର            ପରାଣ ଥାଇକି ଫଳ,

ଅବିରତ ଚିନ୍ତାକୁଳ ବିଅର୍ଥ ଜନ୍ମଟା ।୧।

ଚମ୍ପା ! ମୁଁ ନ ମରି ବଞ୍ଚିଛି କାହିଁକି ?

ମନ୍ତ୍ରୀ

ଗୀତ

ଚାହିଁ ତୋ ମୁଖ କମଳ            କଟାଉଥିଲି ମୁଁ କାଳ

(ତୁ) ଶୂନ୍ୟ କରିଯିବୁ କୋଳ ବାଳକୃଷ୍ଣ ଗୀତରେ ।୨।

ଚମ୍ପା ! ତୋତେ ହରାଇ ମୁଁ କଣ ସତେ ଆଉ ବଞ୍ଚିବି ?

ଗୀତ

(ବିଜୟରେ ଛାଡ଼ ସେ- ବୃତ୍ତେ)

ହେ ତାତ, କିପାଁଇ କର ସନ୍ତାପ

ଦଇବ ବଳକୁ କାଳେ ନାହିଁ କାର ଆୟତ୍ତ । ପଦ ।

ପିତା ! ବିଧାତା ବଳକୁ ମନୁଷ୍ୟର ଆୟତ୍ତ କିଛି ନାହିଁ । ଭାବିଲେ ବା କଣ ହେବ ?

ଗୀତ

ବିହି ଯା ରହିଛି କର୍ମେ      ସହିବାକୁ ହେବ ଦିନେ

କହିଲେ କି ହେବ ଯେ ଯାହାର ପୂର୍ବ ଅର୍ଜିତ ।୧।

କପଟି ଲମ୍ପଟି ନୃପ (ମୋତେ) ସନ୍ତାପ ଦେବ ବହୁତ

ନିଶ୍ଚୟ ମୁଁ ବୁଦ୍ଧିବଳେ ହେବି ତାର ହସ୍ତୁ ମୁକ୍ତ ।୨।

ପିତା ! ନୃପତି ଅପମାନର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବା ଆଶାରେ ମୋତେ ବିବାହ କରୁଛି, ଦେଖାଯିବ, ଭଗବାନ କଣ କରୁଛନ୍ତି ।

ଗୀତ

ଭାବିଲେ କି ହେବ ଆଉ            ସାଧୁଛି ନୃପତି ଦାଉ,

ହେଉ ବା ନ ହେଉ ବାଳକୃଷ୍ଣର ରଚିତ ।୩।

ଶୁଣ ତାତ ! ଚିତ୍ରକାର ଡକାଇ ଏକ୍ଷଣି ମୋ ସଦୃଶ ପ୍ରତିମାଏ କରନ୍ତୁ ନିର୍ମାଣ । ରକ୍ତ ପରିବର୍ତ୍ତେ ମଧୁ ଅନ୍ତରେ ରଖିଣ ମଇଦାରେ ମାଂସ ଚର୍ମ କରିବେ ନିର୍ମାଣ, ବିବାହ ପର ମଧୁଶଯ୍ୟା ଗୃହେ ଯିବା କାଳେ ଗୁପ୍ତଭାବେ ଦେବେ ମୋର କରେ ।

ଚତୁର୍ଥ ଦୃଶ୍ୟ

ମଧୁଶଯ୍ୟା ଗୃହ

(ବିବାହ ପର ମଇଦା ପୁତ୍ତଳି ଚମ୍ପାକୁ ଦେବା, ଚମ୍ପା ଖଟରେ ପ୍ରତିମାଟି ଶୁଆଇ ଖଟତଳେ ଲୁଚି ବସିବା)

(ରାଜାଙ୍କ ପ୍ରବେଶ)

ଶୋଇଛ, ଶୋଇଛ ରମଣି ! ରହ କ୍ଷଣେ ଶୁଆଉଛି ଚିରଦିନ ପାଇଁ ତୋତେ ।

ଗୀତ

ତୁ ପାଷାଣ୍ଡି ନାରୀ ଗୋଟା କଲୁ ଯେତେ ହଟା

ଛଡ଼ାଇବି ତୋ ଶଠତା ଯିବ ହୃଦୁ ଚିନ୍ତା ।୧।

ପାଷାଣ୍ଡି ! ଆଜି ତୋତେ କେ ରକ୍ଷା କରିବ କରୁ ଦେଖିବି ।

ଗୀତ

ବେଶ୍ୟା ପଣେ ଆସି ମୋ ଦେଶରେ କରି ବସା

ପ୍ରେମାକୁଳ କରି ମୋତେ କଲୁ ଲୋକହସା ।୨।

ପାଷାଣ୍ଡି ବେଶ୍ୟା ହୋଇ ମୋତେ କି ଲଜ୍ଜା ନ ଦେଇଛୁ ।

ଗୀତ

ଅନ୍ତିମ ନିଦ୍ରା ତୋହର ହୋଇଲା ନିକଟ,

ସମ୍ଭାଳରେ ନାରୀ ମଥା କହେ ବାଳକୃଷ୍ଣ ।୩।

(ରାଗରେ ହାଣିସାରି ରକ୍ତ ପିଇବା ସମୟେ ରକ୍ତ ମଧୁର ଲାଗିବାରୁ) ଏ କଣ ? ଏହାର ରୁଧିର କି ସୁମଧରୁ, କି ମିଷ୍ଟ, ଓହୋ ! ମୁଁ ମୂଢ଼ କଣ କଲି; ଯେଉଁ ରମଣୀ ରୂପରେ ଗୁଣରେ ମଧୁର ଓ ଶିରା ପ୍ରଶିରା ପ୍ରବାହିତ ରକ୍ତ ମଧୁର, ମୁ ତାକୁ ଚିରଦିନ ପାଇଁ ହରାଇ ବସିଲି ! ଧିକ ମୋର ଏତାଦୃଶ ପ୍ରତିଜ୍ଞା, କିବା ପ୍ରୟୋଜନ ଆଉ, ତେବେ ମୋ ନିର୍ଲଜ ପ୍ରାଣେ । (ଛୁରିକା ପ୍ରତି) ରେ ଛୁରିକା ! ତୁ ଯେପରି କରାଳ ମୁଖବ୍ୟାଦାନ କରି ଏହି ସୁଚତୁରୀ ରମଣୀର ବକ୍ଷ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ କରି ରୁଧିରାକ୍ତ ହୋଇଛୁ, ସେହିପରି ମୋ ବକ୍ଷ ଭେଦ କରି ତୋର ସମସ୍ତ ତୃଷ୍ଣା ନିବାରଣ କର (ସ୍ୱହସ୍ତେ ବକ୍ଷରେ ଛୁରି ମାରିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ) ।